Eric Velter (53)

Hoe ben jij bij het Rode Kruis van Poperinge terechtgekomen?

De eerste keer dat ik in contact kwam met het Rode Kruis was als UNO Blauwhelm in ex-Joegoslavië tijdens een familiereünie tussen Kroatische families vanuit bezet Kroatië en vrij Kroatië. Deze familiereünie was georganiseerd door het Australische Rode Kruis. Later kwam ik in contact met het Rode Kruis Vlaanderen tijdens de KFOR in Kosovo. Na de oorlog moesten er veel dorpen heropgebouwd worden. De militairen uit Ieper transporteerden toen tonnen baksteen, cement, dakpannen, … vanuit Macedonië naar de getroffen dorpen in Kosovo. De verantwoordelijke van het Rode Kruis Vlaanderen was toen een ex-para op rust.

Pas in 2002 begon het te kriebelen om me ook aan te sluiten bij het Rode Kruis. Ik was toen opnieuw in Kosovo en zag daar allemaal afgedankte ambulances rondrijden van het Rode Kruis Vlaanderen. De stickers kleefden er nog aan! Toen werden we ook ingezet voor het Rode Kruis om met onze voertuigen dorpen die moeilijk bereikbaar waren, te bevoorraden. De transportkosten werden toen betaald door Defensie. Zo konden er meer projecten gerealiseerd worden met het bespaarde geld, zoals de heropbouw van een school.

 

Het moet september 2003 geweest zijn dat ik de cursus “Helper” heb gevolgd. We waren toen met 36 cursisten. Myriam Alleman, onze huidige afdelingssecretaris, zat toen een bank voor mij. We kregen les van Luc Bommarez, Geert Gouwy en Mieke Vandeputte. De lessen waren niet altijd even eenvoudig. De benadering en behandeling van een slachtoffer bijvoorbeeld verlopen in het leger anders, omdat wij meer te maken hebben met oorlogswonden. Ik herinner me nog een vraag tijdens één van de lessen: “Wat doe je met een zware slagaderlijke bloeding aan de arm?” Vermits ik de enige was die mijn vinger opstak, mocht ik antwoorden: “Een tourniquet plaatsen”, zei ik. Een kus van juf Mieke en een bank vooruit, dacht ik, maar mis! Algauw werd me duidelijk gemaakt dat we niet in het leger zaten! Een tourniquet was absoluut niet aan de orde in het Rode Kruis. Ik dook als het ware weg als een hond met zijn staart tussen de benen. Gelukkig verliep het voor de rest allemaal heel goed.

Al snel volgde ik enkele opleidingen binnen de hulpdienst, namelijk: 'Interventie', 'Verzorging', 'Radiocommunicatie' en 'Leiding 1'. Daarnaast volgde ik ook nog de opleiding tot animator hartveilig en natuurlijk ook deze tot simulant.

Waarom heb je gekozen voor de opleiding tot simulant?

Tijdens een les van Leen mocht ik eens simuleren, omdat er niemand anders was. Volgens Leen deed ik dat goed en voilà, de voorzet werd gegeven om de cursus Simulant te volgen in Brugge. Wat houdt dit precies in? Totentrekken, de komediant uithangen, veel janken voor een schrammetje, … Grapje! Eigenlijk is een simulant iemand die met behulp van schmink, wax, kleurstof, ... een wonde of een situatie uitbeeldt die zo goed mogelijk de werkelijkheid benaderd. Dat kan gaan van een schrammetje via een open beenbreuk tot een hartaanval.

Wat motiveert jou?

De reacties van de leerlingen die deze simulaties erg nuttig vinden tijdens hun opleiding. Het is een goede aanvulling van de les. Ze vinden het precies echt en zonder simulant is de les saai en te theoretisch.

Wat is het bijzonderste dat je al hebt meegemaakt?

De geslaagde reanimatie van mijn collega.

Als afsluitertje: Hoe zou jij mensen warm maken om vrijwilliger te worden bij het Rode Kruis?

Als ik zie wat onze Jeugd Rode Kruis presteert met de jeugd, vind ik dat al super! De goesting en motivatie moet er al van kinds af in zitten. Nu nog hopen op een doorstroming!

Help jij ons helpen?

Word vrijwilliger, net als Eric en help ons zo helpen! Jouw talenten en enthousiasme kunnen we absoluut gebruiken. Je vindt vast iets wat je graag doet. Voorkennis of een specifiek diploma is niet nodig, wij geven je een goede opleiding en ondersteuning.

Meer info...