Hulpverlener André getuigt

André (35 jaar) was als ambulancier van wacht toen hij het nieuws over de aanslagen te horen kreeg: "Om 8u40 reed ik met de ziekenwagen naar Zaventem, maar onderweg kreeg ik al melding om naar het metrostation van Maalbeek te gaan."

Bij aankomst zag André meteen gewonden op straat liggen, enkele ambulances waren al ter plekke: "Ik bracht een slachtoffer naar een hulppost in een hotel in de buurt, maar het was een bloedbad. Samen met de collega's ben ik blijven helpen in deze hulppost om daarna gewonden over te brengen naar de ziekenhuizen."

Diezelfde dag nog werd een moment voorzien waarop Rode Kruisvrijwilligers hun verhaal konden doen aan de experten van Dringende Sociale Interventie: "Op dat moment stroomde er nog zoveel adrenaline door mij dat ik er geen behoefte aan had om te praten over de gebeurtenissen. Op woensdag echter wou ik naar mijn werk vertrekken maar kwamen alle herinneringen van de dag voordien opnieuw naar boven. Ik hoorde mensen schreeuwen 'help mij, help mij'. Pas toen had ik nood aan een goed gesprek met familie en collega's."

Ook bij André staat 22 maart voor altijd in zijn geheugen gegrift: "Alle hulpverleners en vrijwilligers reageerden op dat moment heel professioneel, we zijn ervoor opgeleid. Maar ik kan niet ontkennen dat er heel wat gevoelens door je lijf gieren als je al dat leed ziet. Ik probeerde de hele tijd te denken dat ik in een film zat, dat de aanslag niet echt gebeurd was. Op die manier kon ik mijn gevoelens onderdrukken en focussen op wat echt telde."